به گزارش پیام خانواده  تیم ملی والیبال ایران فردا (شنبه) عازم لهستان خواهد شد تا در جام واگنر شرکت کند و پس از آن برای حضور در رقابت‌های قهرمانی جهان به اسلوونی خواهد رفت. این تیم روز گذشته (پنجشنبه) آخرین تمرین خود را در تهران برگزار کرد. در این تمرین که با حضور خبرنگاران برگزار شد سید محمد موسوی کناره‌گیری خود از همراهی تیم ملی در رقابت‌های قهرمانی جهان اعلام کرد.

موسوی در شرایطی از حضور در تیم ملی انصراف داد که تنها ۲ روز تا اعزام این تیم باقی مانده بود و قطعاً این تصمیم می‌تواند باعث ایجاد حواشی و عدم تمرکز بازیکنان در رقابت های پیش رو شود. او در صحبت‌های خود با خبرنگاران دلایلی برای انصرافش از تیم ملی عنوان کرد که چندان منطقی به نظر نمی‌رسد. موسوی در بخش زیادی از صحبت‌هایش از کمبود امکانات تیم ملی گلایه کرد و گفت: این شرایط، شرایطی نیست که بتوانیم مقابل تیم‌های بزرگ دنیا و تیم‌هایی که همه جور امکانات سخت‌افزاری دارند، مقابله کنیم. اگر مردم از ما انتظار دارند نتیجه بگیریم باید واقعیت‌های تمرین و اردو را بدانند. وضعیت خیلی اسفبار است.

ناراحتی موسوی از کمبود امکانات در اردوی تیم ملی را می‌توان به حساب دلسوزی او گذاشت؛ اما سؤال اینجاست که در طول چند سال گذشته اردوی تیم ملی همین شرایط را داشته است؛ پس چرا آن زمان خبری از قهر و انصراف نبود؟ موسوی به پاداش ۱۸ میلیون تومانی که فدراسیون والیبال به خاطر درخشش در لیگ ملت‌ها برای هر یک از بازیکنان در نظر گرفت هم اشاره کرد و اظهار داشت: بچه‌ها ۵۷ روز مسابقه داشتند و دور از خانواده بودند و با بردهایشان مردم را شاد کردند اما هیچ ارزشی برای این بچه‌ها قائل نشدند.

موسوی در لیگ ملت‌ها حضور نداشت؛ اما به دفاع از بازیکنان پرداخت و پاداشی که برای آنها در نظر گرفت را کم و ناچیز تلقی کرد. نکته مهم و قابل تامل اینجاست که با وجود درخشش ملی پوشان در لیگ ملت‌ها، چرا و با چه منطقی باید به آنها پاداش بیشتری داده شود؟ مگر تیم ملی در این رقابت‌ها روی سکو رفت؟ ضمن اینکه سال گذشته و پیش از المپیک توکیو برخی بازیکنان سابق تیم ملی مبالغ سنگینی که بین ۴۰۰ تا ۵۰۰ میلیون تومان بود از فدراسیون والیبال دریافت کردند. این مبلغ در حالی به بازیکنان پرداخت شد که تیم ملی در آن دوره از لیگ ملت‌ها عملکرد فاجعه باری داشت.

موسوی در پایان صحبت‌هایش عنوان کرد که با ۴ نفر همچون‌ امیر خوش خبر در خصوص بازگشت به تیم ملی مشورت کرده است و ۳ نفر از آنها مخالف بازگشت وی بودند. ‌ای کاش موسوی به توصیه آن ۳ نفر که مشخص هم نشد چه کسانی بودند گوش می‌کرد و به تیم ملی بر نمی‌گشت. چرا که در حال حاضر بازیکنانی همچون مهدی جلوه، علی اصغر مجرد و امیرحسین توخته در پست سرعتی زن حضور دارند و موسوی باید با این بازیکنان رقابت می‌کرد تا به ترکیب اصلی می‌رسید و شاید یکی از مهمترین دلایلش برای کناره‌گیری از تیم ملی همین موضوع بوده است.

ضمن اینکه توقع می‌رفت بازیکنی که دارای تجربه بالای بین‌المللی است و در ۲ المپیک بازی کرده ابتدا تصمیمش را به اطلاع سرمربی تیم ملی می‌رساند. عطایی تا پیش از صحبت‌های موسوی با رسانه‌ها از این تصمیم بی‌خبر بود و بهمین خاطر این اقدام موسوی را به هیچ عنوان نمی‌توان حرفه‌ای قلمداد کرد.

در نهایت اینکه پیراهن تیم ملی ایران ارزش و حرمت بسیار بالایی دارد و برای هر بازیکنی افتخار است که این پیراهن را بر تن کند. پیراهنی که با هیچ پاداش نقدی قابل مقایسه نیست و باید هر بازیکنانی که لیاقت پوشیدن آن را پیدا می‌کنند بابت این افتخار بارها خدا را شکر کند؛ نه اینکه تصور کنند می‌توانند از طریق تیم ملی به سود مالی دست پیدا کند.